“Με απασχολεί η σκέψη ότι θα έπρεπε να είχα προσπαθήσει για ένα μωρό νωρίτερα.”
“Προσπαθούμε χρόνια για ένα μωρό. Πώς θα ξέρουμε ότι ήρθε η ώρα να τα παρατήσουμε;”
“Νιώθω ανήμπορη. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω άλλα βαφτίσια.”
“Πώς μπορούμε να αναλάβουμε κι άλλες οικονομικές επιβαρύνσεις για τις θεραπείες της υπογονιμότητας;”
Αν σας εκφράζουν ορισμένες από τις παραπάνω σκέψεις να γνωρίζετε πως δεν είστε μόνοι. Μάλιστα 1 στα 6 ζευγάρια στην Ελλάδα προσπαθούν να αποκτήσουν το δικό τους μωρό. Ζούμε σε έναν πολιτισμό ισχυρά προσανατολισμένο στην οικογένειά-από μικρά παιδιά παίζουμε με κούκλες-μωρά και αναλαμβάνουμε τον ρόλο φροντίδας μωρού. Ο κοινωνικός περίγυρος έχει εμμονή με την ιδέα του μωρού- αρκεί να κοιτάξει κανείς τις διάφορες διαφημίσεις για προϊόντα είτε είναι βαφή για το σπίτι είτε μία σοκολότα είτε ένα αυτοκίνητο-όπου στρέψεις το πρόσωπο σου θα δεις οικογένειές.
Αλλά πού θα στραφούμε όταν το σώμα μας απλά δεν συνεργεί στην δημιουργία μιας ανθρώπινης ζωής; Πώς θα αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι οι υπόλοιπες στενές μας φίλες φαίνονται να μένουν έγκυοι με ευκολία και μεγάλη συχνότητα; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις παρατηρήσεις των οικείων μας ότι δεν είμαστε έγκυες μετά από 3 χρόνια γάμου; Πώς μπορούμε να παρακολουθήσουμε κι άλλη βάπτιση ή άλλη ανακοίνωση εγκυμοσύνης; Πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον σύντροφό μας, σαν ζευγάρι, σχετικά με τις επιλογές που έχουμε; Πότε θα αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες μας;
Υποφέρουμε σιωπηλά. Ντρεπόμαστε, νοιώθουμε ενοχές, ανεπαρκείς γιατί αποτυγχάνει το σώμα μας σε κάτι τόσο φυσικό. Τα περισσότερα ζευγάρια δεν λένε ακόμη και στις οικογένειές τους ότι αντιμετωπίζουν υπογονιμότητα και έτσι βαθαίνουν τον αυτο-στιγματισμό τους. Πρόκειται για μία συναισθηματικά επώδυνη και ‘σιωπηλή’ σωματική αναπηρία.
Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο ζευγάρια που βρίσκονται αντιμέτωπα με την υπογονιμότητα μπορούν να κάνουν τα εξής:
- Στις προσπάθειες τους για την απόκτηση μωρού, να επικεντρωθούν στην αμοιβαία τους αγάπη και όχι στην ιατρική τεχνολογία.
- Να δημιουργήσουν έναν χώρο όπου δεν θα υπάρχει συζήτηση για την υπογονιμότητα.
- Η μάχη της υπογονιμότητας θέλει υπομονή.
- Μπορεί ο υπαίτιος να είναι ένας από τους δύο, αλλά στην σχέση, και στην προσπάθεια να αποκτήσουν μωρό, είναι μαζί. Γι’ αυτό να μην πιέζουν ο ένας τον άλλον.
- Η επικοινωνία είναι ο βράχος κάθε σχέσης. Να προσπαθήσουν να είναι ειλικρινής μεταξύ τους και να ακούν ο ένας τον άλλον με ανοιχτή καρδιά. Να συνοδεύσουν τα λόγια τους με μία ζεστή αγκαλιά ή ένα τρυφερό χάδι.
Η υπογονιμότητα, που χαρακτηρίζεται σαν μία αδυναμία σύλληψης μετά από δώδεκα μήνες σεξουαλικής επαφής χωρίς προφύλαξη, διαπερνά όλα τα πολιτιστικά σύνορα και όλες τις κοινωνίες.