Οι συνθήκες του θανάτου. Οι αιτίες του θανάτου είναι βασικό στοιχείο στην διαχείριση του πένθους. Στην περιγεννητική περίοδο συνοδεύονται σχεδόν πάντα από ενοχές που έχει η μητέρα γύρω από το τί έκανε ή δεν έκανε στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ο νους της μητέρας είναι σε replay όπου παιζεί διάφορα σκηνικά για να βρει την αιτία του θανάτου.
- Ο αρχικός δεσμός. Για τις περισσότερες γυναίκες αυτός ο δεσμός ξεκινάει με το θετικό τεστ εγκυμοσύνης και καλλιεργείται 9 ολόκληρους μήνες. Ο συναισθηματικός δεσμός σε συνδυασμό με τα όνειρα που κάνει η μέλλουσα μητέρα για εκείνην και το παιδί της είναι πολύ δυνατά.
- Ο ρόλος της ηλικίας: συνήθως λυπούμαστε ιδιαίτερα όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος σε αντίθεση με έναν ηλικιωμένο. Πόσο μάλλον όταν είναι νεογνό.
- Το κοινωνικό περιβάλλον. Επειδή ζούμε σε μία κοινωνία που αρνείται τον θάνατο πολλοί δεν γνωρίζουν πως να στηρίξουν την μητέρα που βιώνει την απώλεια του βρέφους της. Η εγκυμοσύνη και η μητρότητα ως στερεότυπα θεωρούνται χαρμόσυνα γεγονότα άρα όταν υπάρχει μία απώλεια εγκυμοσύνης ή θάνατος νεογνού, οι περισσότεροι καλοπροαίρετοι άνθρωποι βρίσκονται σε αμηχανία ενώπιον των γονέων που πενθούν. Αντί να νοιώθει η μητέρα ή ο πατέρας το δικαίωμα να μιλήσει και να εκφράση τον πόνο τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με την σιωπή και ορισμένες φορές στο περιθώριο.
- Θρησκεία και πολιτιστικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι που έχουν κάποια πίστη έχουν την δυνατότητα να αντλήσουν δύναμη και ελπίδα από αυτήν. Η θρησκευτικές τελετές, η σχέση τους με τον Θεό, η στήριξη που λαμβάνουν από αυτό το πλαίσιο μπορεί να τους προσφέρει ανακούφιση. Να είναι ένα στήριγμα.